Đoko Novaković, doktor i odbornik SNSD u Skupštini Grada Bijeljina:
“Poslednjih godina u Bijeljini se vodi mnogo rasprava, ali najvažnija tema – vazduh koji udišemo, gotovo da se i ne pominje. A upravo je to najveći zdravstveni rizik za sve nas.
Kao ljekar, svake zime gledam istu sliku: djeca sa sve težim respiratornim infekcijama, hronični bolesnici sa pogoršanjima, odrasli koji mjesecima kašlju i ne mogu da se oporave. I sve to u gradu za koji bi svako očekivao da ima čist vazduh.
Vazduh je gas bez boje i mirisa, osim kod nas, gdje se zimi jasno vidi, kao gusta, teška i siva masa.
Od sredine oktobra pa sve do proljeća, Bijeljina postaje jedan od najzagađenijih gradova u Evropi. Razlog je jednostavan:
– Toplana u samom centru grada i dalje loži ugalj,
– stambene zgrade i većina domaćinstava takođe se griju na ugalj ili drva,
– individualna ložišta postaju hiljade malih dimnjaka koji neprestano truju vazduh.
Šta je sa gasifikacije? Primarna mreža postoji već pet godina, ali dalje od toga nismo stigli. Skoro ništa nije urađeno.
Mjere grada? Gotovo nepostojeće. Nekoliko korisnika godišnje pređe na drugi energent, što na nivou grada nema apsolutno nikakav uticaj. Ne postoji ni ozbiljan sistem mjerenja zagađenja, iako se vazduh mora pratiti upravo kada je najugroženiji – u jesen, zimu i rano proljeće. Mi to nemamo.
Parkovi? U budžetu su postojali kao stavka, ali realizacije nema. A i da jesu izgrađeni, šta bi nam vrijedili kada više od pola godine ne možemo ni da prošetamo od smoga koji se spušta na grad?
Rezultat je da najmlađi stanovnici Bijeljine rastu u vazduhu koji oštećuje pluća, usporava razvoj i stvara trajne posledice. Pluća koja su toksinima oštećena u detinjstvu ostaju oslabljena cijelog života, a uz njih stradaju srce, jetra, koža i brojni drugi organi.
Zato moramo govoriti o ovome. Ovo nije političko pitanje i ne treba da bude. Ovo je pitanje zdravlja i opstanka grada u kojem živimo.
Bijeljina zaslužuje čist vazduh. Najmanje što možemo je da to otvoreno kažemo.”
(bndan.com)